
ترا ز یاد نبردم، مکن فراموشم! ا
ز شرم، گر چه تهی ماند از تو آغوشم
.
.
نمی شود شب ِ دیدارمان فراموشم
.
.
دلم که بود خروشان چو بحر، شد خاموش
.
.
چو موج ِ گرم صدایت دوید در گوشم
.
.
زدی به شانه من تکیه و ندانستی
.
.
که بار غم فتد از رفتن ِ تو بر دوشم
.
.
به رنگ ِ بخت منش آفریده است خدا
.
.
بیا که مرده آن گیسوی ِ سیه پوشم! ا
.
.
گَرَم تو خون جگر داده ای ، حلالم باد! ه
.
.
و گر ز جام لبت ِ می َ کشیده ام، نوشم ! ه
.
به خویش باز نیارد مرا ز مستی ِ عشق
.
.
به خویش باز نیارد مرا ز مستی ِ عشق
.
اگر که بال زنان آید از سفر ، هوشم
.
.
نمی شود دل دریائی ام تهی از شور
.
.
اگر به صورت ظاهر، فتاده از جوشم
.
.
از آن زمان که جدا ماندم از گل ِ رویت
.
.
چو بلبلی که خزانش زده ست، خاموشم
.
.
به یک دو حرف، کنم مختصر، حکایت را
.
.
ترا ز یاد نبردم، مکن فراموشم ! ه
89 /11/ 4 ه ه